Kitap hakkında: 2009 / Gerçek Bilgi maddi ve sınırlıdır. Sorun şu ki, tüm yapılarımızı aynı anda dolduramayacak kadar azımız var. Kendimizi sırasıyla dünyanın BİLGİSİNDEN, bir başkasının BİREYSELLİĞİ ile temastan ve dünyayı DEĞİŞTİRMEDEN, kendi BİREYSELLİĞİMİZ ile temastan ayırarak aşağı inebilir ve yukarı çıkabiliriz. Ve bu bizi Kuralların itaatkâr bir oyuncağı haline getirir - BİLebildiğimiz halde, her biri onu önceden verilen "kuralların" filtresinden geçirecek olan diğer insanların yardımı olmadan Bilgimizi gerçeğe dönüştüremeyiz. bize. Ve eylemde bulunduğumuzda, bilincimiz tamamen bu kurallara tabidir, bu nedenle eylemlerimiz BİREYSELLİKTEN gelmez, yalnızca onun enerjisini aynı "kurallara" uyarak kullanır. Bu mekanizma, özünde bir mekanizma olmasına rağmen, yok edilemez gibi görünüyor. “sabun köpüğü”, yalnızca KORKUmuz nedeniyle var oluyor. Dünyayı BİLİRKEN, onun "bilgi çekirdeği" ile temasa geçtiğinde, hemen bir "orantısızlık" hissi ortaya çıkar - Bilgi çok büyüktür ve onu içimize alırsak bizi "parçalayabilir". İlim ile temas ettiğimizde bizi donduran, duraksatan ve sonrasında Kuralların sınırlarına inen işte bu duygudur. Ve dünyayı DEĞİŞTİRİRKEN, eylem dürtülerinin içimizden gelmesi durumunda, kendi BİREYSELLİĞİMİZDEN KORKUYORUZ. Bize öyle geliyor ki, onun içerdiği Güç, örneğin tüm arzularımızı "serbest bırakmamız" gibi, kesinlikle kendi dünyamızı yok edecek. Kendimize, yani gerçek özümüze, biraz olsun özgürlük tanısak bizi parçalayacak “aç bir kaplan” gibi davranırız. Ve bunun aslında her boyutta büyüyebilen, ancak aynı zamanda neşesini veya arkadaşlığını da kaybetmeyecek neşeli ve arkadaş canlısı bir kaplan yavrusu olduğundan şüphelenmiyoruz bile. Ondan kaynaklanan tüm saldırganlığın, onu sıkı bir kafeste tutmamızın ve en ufak bir harekette kırbaçlamamızın bir sonucu olduğundan şüphelenmiyoruz. Bunu yapmayı bıraktığınızda, "sabun köpüğü" patlayacak ve onun duvarlarının dışındaki tüm dünya bizim dünyamız haline gelecektir..